Anzelieri Alojzy, Wenecjanin, ukończył studja na Uniwersytecie Padewskim, gdzie doktoryzował się z filozofji i medycyny. 20 III 1675 r. został powołany na profesora Akademji Zamojskiej, w której wykładał fizykę. Jednakowoż uczelnia ta, znajdująca się w tym czasie w stanie upadku (na r. 1675 zapisało się tylko 11 studentów), nie potrafiła na dłuższy czas zatrzymać uczonego Włocha, który 20 IV 1676 r. zrezygnował z zajmowanej przez siebie katedry i wstąpił na służbę Dymitra ks. Wiśniowieckiego, podówczas woj. bełskiego i hetmana. Jako jego medyk towarzyszył on Stanisławowi Kazimierzowi Myszkowskiemu, wojewodzicowi bełskiemu, star. korytnickiemu, w podróży zagranicznej i w przejeździe przez Padwę 8 III 1679 wpisał się do księgi Nacji Polskiej. Przedtem jeszcze odbył podróż do Turcji, wchodząc w skład poselstwa Jana Gnińskiego do Mahometa IV w r. 1677. Z Turcji wrócił do Warszawy z początkiem 1679 r. Musiał należeć do nieprzeciętnych lekarzy w Polsce, skoro król Jan III Sobieski powołał go na swego lekarza nadwornego i mianował sekretarzem poufnym (secretarius intimus). W tym charakterze towarzyszył królowi w wyprawie żórawińskiej, odsieczy Wiednia, pod Żwańcem i przy oblężeniu Kamieńca Podolskiego. Jako »praeclaram eius virtutum et meritorum remunerationem« nadał mu Sobieski w kwietniu 1694 r. godność hrabiego (comes).

Kochanowski J. K., Dzieje Akademji Zamojskiej, Kr. 1899–1900; Wadowski J. A., Wiadomość o profesorach Akademji Zamojskiej, Kr. 1899–1900; Giedroyć Fr., Źródła do dziejów medycyny w Polsce, W. 1911; Księgi Nacji Polskiej w Padwie, rkps.          

Stanisław Szczotka